Prolog | Gwiazdogród

PROLOG

Irien biegła. Najszybciej, a zarazem najciszej, jak mogła. Słyszała swój nierówny, urywany oddech. Obejrzała się za siebie. Ciemność.

Dziewczyna przed oczami wciąż widziała szaleństwo, nadal czuła chłód ostrza na szyi. Była przerażona. Jej serce obijało się o żebra, łomotało jak w amoku.

Drewno pod jej bosymi stopami przerodziło się w dywan rozłożony na schodach. Schodach prowadzących na strych. Dziewczyna obawiała się tego, co zobaczy. Jednak słyszała za sobą pospieszne tupanie, równomierne, pewne.

- Nie uciekniesz – usłyszała smutny głos. Dochodził już zza ściany, kilka metrów przed nią, tuż za rogiem.

Irien zacisnęła związane sznurem dłonie w pięści. Potykając się o większość stopni, wbiegła na górę.

Skrzypienie pod jej stopami zdawało się być głośniejsze od syreny policyjnej. Dziewczyna stanęła dosłownie na ułamek sekundy, by się rozejrzeć.

Jej oczy były już przyzwyczajone do ciemności, która panowała w całym pomieszczeniu. Jedyne źródło światła stanowiła mała żarówka owinięta sznurkiem wokół drewnianej kolumny podpierającej dach na środku strychu. Świeciła słabo, prawie wcale.

W prawym kącie leżał telewizor, który zagłuszał jej dyszenie. Był zepsuty, na ekranie czerń mieszała się z bielą. Wydawał z siebie nieprzerwane buczenie.

Po lewej stronie pokoju, obok wytapetowanej byle jak ściany, stały dwie lalki, tak ludzkie, że Irien w pierwszej chwili sądziła, że są to dwie zagubione dziewczynki. Manekiny miały czarne włosy splecione w warkocze i niebieskie, wręcz żywe oczy. Ich twarze zrobione były z niesamowitą precyzją, dokończony był każdy szczegół.

Prócz lalek leżała tu duża, przewrócona szafa. Była na wpół otwarta, wyleciały z niej półki na eliksiry. Zapewne kiedyś służyła jako szafeczka na fiolki.

Irien po tym ułamku sekundy rzuciła się w kierunku szafy, zatrzasnęła za sobą cicho drzwi i zaciśniętą w pięść dłoń wsadziła do buzi, modląc się, by nie została odkryta. Choć było to oczywiste. Z góry ustalone.

Skóra, w którą wpiły się jej zęby, zdawała się ją parzyć. Była rozgrzana i mokra.

Potworny strach z ogromnej guli w gardle blokującej przełyk dziewczyny przerodził się w niestrawności, nienaturalne, powodujące mroczki przed oczami. Żołądek Irien zmienił się w twardy węzeł, jej powieki zacisnęły się na oczach mocno. Jedynymi odgłosami, które słyszała, było buczenie telewizora i równe, cholernie szybkie kroki.

Słabość, która ogarnęła całe jej ciało, była powalająca i beznadziejna. Dziewczyna odsunęła się na sam koniec szafy.

- Proszę, wyjdź sama – głos wdarł się do czaszki Irien, przeszywając ją igłami bólu. – Wyjdź sama – powtórzył. – Wyjdź z szafy.

Czuła, że traci zmysły. Zmusiła się do powrotu do rzeczywistości, otworzyła oczy, wyjęła dłoń z buzi. To był koniec. To był cholerny koniec. Nic więcej nie będzie. Skończyło się. Na nic było powstrzymywanie halucynacji. Wstrzymywanie się przed szaleństwem.

Widziała nitkę własnej śliny, łączącą jej pięść z ustami. Patrzyła na nią tępo. Koniec. Koniec.

Drzwi szafy otworzyły się. Powoli. Irien liczyła sekundy. Jedna. Dwie. Trzy. Cztery. Pięć. Sześć.

Szaleństwo. Znowu ono. Dziewczyna usłyszała swój własny urywany oddech, szloch, czuła porażkę obezwładniającą jej ciało jak tysiące macek owijających się wokół niej.

Koszmar miał się ciągnąć. Choć wkrótce musiał się skończyć. Irien na myśl o tym – o ciemności, wiecznej i czarnej, poczuła spokój, dziwną radość, tak dziwną po tych wszystkich nocach. Śmierć była bliska, bo nie zdała testu życia. Nie dało się go przejść. Nie dało się zastąpić połowy serca.

Głos wymówił imię.

// Hej hej! Przed chwilą napisałam ten prolog, niesamowicie natchniona. Mam pomysł na całą historię, mam wieeelkie plany. Kiedy wszystko już się wyjaśni - przeczytajcie prolog jeszcze raz. To będzie niczym puzzle układające się samoistnie.

Może i nie po kolei lecę, ale prolog zawsze jest jedną z najdziwniejszych i najmniej poukładanych rzeczy w moich opowiadaniach. Wiem, że w niektórych miejscach czcionka wnerwiająco zmienia rozmiar, ale nie mogę tego ogarnąć... kopiowanie z open office, pozdrawiam.

Jakie odczucia? \\