Rozdział I: Śledztwo | #1 | Gwiazdogród

ROZDZIAŁ 1.

Śledztwo

   Była noc. Głęboka, ciemna noc. Jednak rozświetlona tysiącem neonowych świateł. Kałuże mieniły się na czarnym asfalcie w blasku księżyca. Było tu mnóstwo klubów, stacja benzynowa, dwa hotele i kilka bloków mieszkalnych. Jednak na ulicy Wigoru najwięcej było barów. Małych, ściśniętych obok siebie, ze smacznym, ale bardzo niezdrowym jedzeniem. Nie było w nich nawet stolików. Były tylko krzesła i mały blat, za którym kucharz – zwykle równocześnie kelner – przyrządzał smakołyki.

   Chodniki po dwóch stronach ulicy nie były często używane. Ulica Wigoru była odwiedzana głównie przez gangi motocyklistów, czarne towarzystwo Zalvyken, samozwańczą śmietankę miasta, podejrzanych mężczyzn w płaszczach. A takich ludzi w stolicy Elbergu nie brakowało. Dlatego ulica Wigoru zawsze dudniła hałasem uruchamianych silników, wrzasków, szumów i warkotów.

   Neonowe napisy migotały, co jakiś czas wyłączając i włączając się na nowo, świecąc na czerwono, niebiesko, zielono. Właściciele barów smażyli makarony z warzywami, ochroniarze klubów oglądali przechodniów, motocykliści robili hałas, zagubione nastolatki chichotały na ich widok. To właśnie była ulica Wigoru. Wyjeżdżająca na autostradę do centrum kraju Elberg, najbardziej wysunięta na północ, w czarnej dzielnicy Zalvyken. Nie było takiej nocy, w którą nic by się tu nie działo. Dlatego Irien tak bardzo kochała to miejsce.

   Czarny motocykl, skórzana, ciemna kurtka, obcisłe dżinsy i wielkie buty na obcasach. Długie włosy koloru nocy powiewające na wietrze. Groźny wzrok niebieskich oczu. Spojrzenia członków gangu motocyklistów spoczywające na jej hełmie. Rozbawione spojrzenia. Cały buntowniczy wizerunek dziewczyny został doszczętnie zniszczony przez uroczy, różowy kask z uszami kota i narysowanym pyszczkiem z przodu – logiem firmy sprzedającej najbardziej słodkie i błyszczące akcesoria dla dorosłych dzieci.

   Osobliwy gość stanął tuż przed małym barem, zostawiając swój motocykl oparty o ścianę budynku. Wielki, neonowy napis nad klubem mówił „Corner Club”. Pod daszkiem w biało – czerwone paski stało pięć wysokich krzeseł do baru, przed nimi drewniany blat, za nim kelnerka. Na naklejonej na ścianie kartce widniała strzałka w prawo. Pod nią napisane było „Klub”.

   Siostra Irien była kelnerką i kucharką w tym dziwnym miejscu – barze, a równocześnie klubie – jako jedna z niewielu pracownic miała dużo pracy – ale nie narzekała na jej ilość. Zwykle inne dziewczyny w „Corner Club” zajmowały się też zabawianiem gości klubu. Jako że Aerin nie zgodziła się na takie warunki, pracodawca zaproponował jej dwa razy więcej pracy w barze zamiast godzin roboty w klubie.

Irien zdjęła kask, zostawiła go na motocyklu i usiadła na krześle przed barem.

- Siema – powiedziała swoim niskim, lekko zachrypniętym głosem.

- Siema, siema – odparła Aerin. – Chcesz tego wielkiego hamburgera, co zwykle?

- No. Wszystko inne w tym barze smakuje jak jedzenie ze stołówki szkolnej. Całe szczęście, że już nie chodzimy do szkoły, bo to żarcie było nie do zniesienia.

- Wiem – uśmiechnęła się Aerin, wyjmując składniki. – Nie moja wina, że szef stawia na oszczędność i kupuje w tym samym sklepie co dyrektorka naszej genialnej szkoły.

   Aerin również miała ciemne włosy. Jednak na jej czole zawsze sterczała grzywka kryjąca bliznę po tajemniczym wypadku, który zdarzył się dwa lata wcześniej. Dziewczyna nikomu nie zdradziła, co się stało tamtej nocy. Po prostu ukryła swoją ranę, zamknęła się w pokoju i przez trzy dni z niego nie wychodziła. Irien, jedyna współlokatorka, nawet nie pytała o przyczynę. Siostry żyły innymi, odmiennymi życiami i nie wchodziły sobie w drogę.

   Gdy hamburger był gotowy, Irien wzięła posiłek z rąk siostry i zatopiła zęby w miękkiej bułce. Z wiklinowego koszyczka leżącego na blacie wyjęła dzisiejszą gazetę i zaczęła czytać.

   „WYNALEZIONO NOWY ELIKSIR”, mówił ogromny nagłówek najważniejszego artykułu dnia. Dziewczyna bez wahania otworzyła na podanej stronie, po czym bardzo szybko zaczęła czytać. Interesowała się alchemią, jednak zawsze brakowało jej środków, by zakupić lepsze składniki lub wyjechać na ich poszukiwania zagranicę.

   Nowa mikstura receptury Wizarda – był to przydomek sławnego alchemika i inżyniera Elbergu – nie była wyjątkiem, jeśli chodzi o cenę, za którą zwykle przygotowywano dobre eliksiry. Po szybkich kalkulacjach Irien obliczyła, że za przygotowanie „Eliksiru Półgodzinnego Szczęścia” zapłaciłaby tysiącem sztuk złota. Zakrztusiła się hamburgerem i zrezygnowana przekartkowała gazetę, by zapomnieć o artykule. Nagłówki mówiły „Słynne trolle zmieniają nazwę zespołu”, „Nowy sklep z eliksirami w Zalvyken”, „Nieodpowiednie użycie Mikstury Przemiany” czy „Szkoła mnichów na górze Arrus zawaliła się”.

   Już chciała odłożyć gazetę, gdy jej wzrok przyciągnął artykuł pt.: „GROŹNY MORDERCA ZNÓW NA WOLNOŚCI”.

Kaedes Moell z Adorganu, pozbawiony wolności dnia 15 września dokładnie dwa miesiące temu uciekł zza krat więzienia w Efficer na południu kraju. Świadkowie potwierdzają jego obecność w Avden na północy Elbergu. Radzimy zachować ostrożność i pozostanie w domach, dopóki policja nie złapie uciekiniera.

   Pod tekstem widniało zdjęcie przestępcy: przygnębiony chłopak w wieku Irien. Miał krótkie, kasztanowe włosy, kilkudniowy zarost i podkrążone oczy czarne jak węgiel – nie wyglądał jednak na mordercę. Poza tym, wydawał się dziwnie znajomy.

- Przecież on ma jakieś osiemnaście lat – stwierdziła dziewczyna. – I że niby ma być mordercą? Co to za historia?

- Pokaż – wyrwała jej gazetę Aerin. Szybko przeczytała tekst. – Nie pamiętasz tej sprawy sprzed dwóch miesięcy? Chłopak jest nienormalny. Włamał się do domu tego milionera, Andersa Gerts, i zamordował jego żonę i dwójkę dzieci. Ukradł z dwadzieścia sztab złota. To było przemyślane przestępstwo.

- Skąd wiedzą, że to on?

- Sam Anders go nie widział. Tej nocy był w Gwiazdogrodzie. Ale trzecie dziecko ukryło się w zabytkowej skrzyni. Dziewczynka wszystko zobaczyła i gdy zdjęcie Kaedesa jako jednego z podejrzanych zostało jej pokazane, zaczęła krzyczeć i płakać – kiedy na następny dzień się uspokoiła, potwierdziła, że to on jest mordercą.

Irien zmarszczyła brwi, wpatrując się w zdjęcie Kaedesa.

- Anders wsadził go do najlepiej strzeżonego więzienia na kontynencie. Przeprowadził się z Lilią do Gwiazdogrodu. A teraz lepiej siedzieć w domach, skoro ten psychopata jakimś cudem wymknął się z paki.

   Irien westchnęła ciężko, kiwając głową. Aerin odłożyła gazetę na miejsce. Na jej firmowym fartuchu widniał wielki napis „Corner Club”, a pod nim spora plama po ketchupie.

Gdy po burgerze nie zostały już nawet okruszki, młodsza z sióstr wstała z krzesełka.

- Dobra, muszę spadać – powiedziała.

- Żeby oddać się nieróbstwu, którym zajmujesz się cały czas, od kiedy przeprowadziłyśmy się do Zalvyken? – zapytała Aerin, spoglądając na nią z ironią w spojrzeniu.

Irien parsknęła udawanym śmiechem.

- Wyjątkowo muszę naprawdę spadać. Jestem umówiona.

Siostra uniosła wysoko brwi.

- Z kim? Nie mów mi, że znalazłaś chłopaka w tej brudnej dziurze.

- Och, nie, mój sekret zdradzony! – Irien dramatycznie przyłożyła dłoń do czoła. – Aerin, proszę, nie mów nikomu... ukrywamy się z tym, to taka niesprawiedliwa miłość... ja jestem zwykłą dziewczyną z ulicy, a on... on jest moim kuzynem...

Tym razem Aerin parsknęła śmiechem.

- Nie masz kuzyna, idiotko. Twoje żarty w ogóle nie łączą się z rzeczywistością. Postarałabyś się bardziej.

Irien schowała rękę do kieszeni, uśmiechając się półgębkiem.

- Co jest mniej prawdopodobne? To, że mamy kuzyna, o którym nie wiemy, czy to, że w końcu znalazłam chłopaka?

- To, że w końcu znalazłaś chłopaka – odpowiedziała natychmiast Aerin. Dziewczyny wybuchły śmiechem. Rozmowę przerwał pijany klient, który podszedł do baru i zaczął zalecać się do siostry Irien.

   Osiemnastolatka wiedziała, że Aerin radzi sobie z takimi lepiej niż ktokolwiek inny, dlatego poprawiła swoje czarne, skórzane rękawiczki – z uwielbieniem pieszcząc ich materiał – i wsiadła na motocykl, wcześniej zakładając uroczy kask.

   Pożegnana salwą śmiechu, którą zanieśli się wszyscy podejrzani goście ulicy Wigoru podziwiający jej wygląd, z głośnym warkotem wyniosła się z najczerniejszej dzielnicy Zalvyken.

// Na początek nie będę Was karmić długimi kawałkami, dlatego na razie tak krótko - jednak już niedługo kolejna część. Bądźcie gotowi!

Jestem otwarta na spekulacje, propozycje poprawy zdań, wytykanie błędów, krytykę i wszystko inne - daj znać w komentarzu, jak Ci się podobało! 

P.S. Specjalne podziękowania dla Idy :)) \\