Stara latarnia morska | #8

Ruben również się uśmiechnął. Dopiero teraz zauważyła, że jego włosy są bardzo długie. Dłuższe niż jej. Nosił je zawsze spięte w kitkę i schowane pod ubraniem, ale teraz wydostały się stamtąd i spływały po jego piersi. W adakemii nie było chyba ani jednego chłopaka z tak długimi włosami. W dodatku zadbanymi.  –Nie poszliście po pomoc? –Właśnie trwa olimpiada z części fizycznej. Prawie wszyscy nauczyciele poszli oglądać. Na korytarzu znaleźliśmy tylko jakąś kucharkę... –Kucharkę? – powtórzyła Yumiro. – Panią Lusi? Wzruszył ramionami. –Nie wiem. Była dość... tęga.  –Tak, to pani Lusi.  –Powiedziała, że za dziesięć minut przyjdzie z lekarstwami i posiłkiem. Nie było cię na stołówce, więc poprosiłem ją o dodatkową porcję obiadu.  Yumiro wolała sama sobie z wszystkim radzić. Kiedy ktoś jej pomagał, automatycznie czuła, że musi jakoś to mu wynagrodzić. Tak było i w tym przypadku. –Mam u ciebie wielki dług – powiedziała. –To nic takiego – Ruben machnął...

Czytaj dalej »

Stara latarnia morska | #7

Mówiła powoli. –N-nie. Wcale. Zresztą, nie twoja sprawa. Nawet jeśli tak jest, nie masz prawa go osądzać. Powiedziałaś jego imię, jakby był robakiem. Wiem, jaki masz stosunek do takich jak on. Nic niewarte śmiecie. Ale tak nie jest. Fredrick jest wspaniały. I znaczy dla mnie tysiąc razy więcej od ciebie – Gelda odwróciła się i wyszła z sali. Yumiro nie miała pojęcia, gdzie jej przyjaciółka mogła teraz pójść. Czuła złość. Nie miała ochoty dłużej zostawać w tym miejscu. –Idę popływać – zwróciła się do Adii wciąż zagniewanym głosem. – Jak wrócisz do pokoju i będzie tam Gelda, napisz do mnie. Wtedy nie wrócę tam przed północą. Adia wciąż wpatrywała się w sufit z fascynacją. Pokiwała głową, na chwilę jej spojrzenie osiadło na Yumiro.  Yumi poszła od razu na plażę. Tym razem jednak długo szła brzegiem morza, na prawo od latarni, a gdy znalazła prywatną piaszczystą posesję, przedostała się z łatwością przez drut kolczasty pokryty bluszczem i wylądowała na opustoszałej, niewydeptanej...

Czytaj dalej »